Het verdriet van mijn moeder

Na de dood van mijn moeder elf jaar geleden kreeg ik een mapje met papieren in mijn bezit die te maken hadden met mijn jong gestorven zusje. Drie weken na de dood van mijn moeder stierf een andere zus en de weken erna waren zwaar. De papieren verdwenen in een doos en raakten in de vergetelheid. Totdat ik vanmorgen iets zocht en dat mapje weer tegenkwam. Het blijkt dat mijn moeder alles heeft bewaard wat met dat overlijden in 1952 te maken had. Zelfs de rekening van de taxi naar het ziekenhuis zat erbij. Ontroerende handgeschreven condoleancebrieven, ook uit het buitenland, ik heb ze allemaal zitten lezen.

Wij wisten natuurlijk wel dat ons zusje gestorven was, er stond altijd een foto van haar in de huiskamer. Maar over het gebeuren zelf werd niet gesproken terwijl wij mijn moeder toch heel open was. Ik heb deze papieren ook nooit gezien, dit moet ze goed verstopt hebben, ze hield het voor zichzelf. Als laatste bladerde ik door dit plakboekje terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Niet van verdriet om mezelf, ik heb mijn zusje amper gekend, maar om het verdriet van mijn moeder.