In mijn jeugd in de jaren zeventig had je twee stromingen, je was of een soulkikker of een hippietype. Ik zat er zo'n beetje tussen in, droeg af en toe een hippiejurk maar hield ontzettend van soul. Little Richard, Marvin Gay en Donna Summer, heerlijk.
Donna
Summer, van haar draaiden we in de auto eindeloos een bandje met nummers als we
op vakantie gingen met onze opgroeiende kinderen en dan natuurlijk keihard hè.
Ze luisteren nu nog naar die nummers in hun auto's
Maar de 'Queen of Soul' is toch wel Aretha Franklin, met nummers als Respect, A Natural Women en Think.
Aretha Franklin (1942-2018) wilde na haar doorbraak
een album opnemen met de muziek uit haar jeugd als domineesdochter, gospelliederen dus. Het live-album Amazing
Grace was in 1972 een enorme hit, het best verkochte gospelalbum aller tijden maar de bijbehorende concertregistratie mislukte door
filmtechnisch geblunder. Bijna een halve eeuw later zijn de opnamen, met
hedendaagse technologie, alsnog verwerkt tot een muziekfilm.
En naar die film keken wij afgelopen week in het Filmhuis in Gouda.
De zonder toeters of bellen gemonteerde film is een simpele
registratie van een muziekkaal optreden. Een sfeerloos verlichte armeluiskerk
met rondlopende technici het decor.
Regisseur Sydney Pollack was een fan van de zangeres en overtuigde de studiobazen dat hij deze film moest regisseren maar hij had totaal geen ervaring met documentaires of muziekfilms. Het geheel doet daarom knullig aan maar je moet ook bedenken dat het in 1971 gebeurde. In een flits herkende ik het gezicht van Mick Jagger op de voorste rij maar de camera stond er niet eens bij stil.
In deze film kijk je naar een zangeres op het toppunt van haar kunnen en al kijkend besef je dat hier muziekgeschiedenis geschreven werd.
Reacties