Adresje

We hadden een adresje van een restaurant van iemand gekregen en het was in de buurt van de plek waar we onlangs een wandeling maakten. Omdat we vroeg waren begonnen met die wandeling waren we rond twaalf uur klaar en dan is het lunchtijd, dus allez, op zoek naar dat adresje. We vonden het in een piepklein dorp, ik klopte er op een deur en vroeg de vriendelijke mevrouw of we daar konden eten. Dat konden we dus we parkeerden de auto en gingen naar binnen. 

We gingen de entree deur door en kwamen in een hal met een enorme hoeveelheid boeken over twee tafels verspreid. Ik kreeg het idee dat het de dorpsbibliotheek was maar helemaal zeker ben ik niet. Volgende keer en die komt er zeker maar eens vragen.

De volgende deur bracht ons in het eigenlijke restaurant en wat zag dat er leuk uit. Het was meer een huiskamer, genoeglijk is het woord wat hier bij past.

En dan die borden die op tafel stonden, wat een toevalstreffer. Jarenlang, misschien wel veertig jaar heb ik twee van die borden in mijn servieskast gehad, af en toe gebruikte ik ze om er bijvoorbeeld koekjes mee te serveren. Waar ze ooit vandaan kwamen die borden weet ik niet meer maar deze mevrouw had er een heel servies van. Die van mij zijn afgelopen winter naar de kringloop gegaan.

Ze vroeg nog of we buiten wilden zitten maar de ruimte was heerlijk koel, de grote ramen lagen in de schaduw en ik wilde hier zitten, rondkijken en genieten.

We waren de enigen in het restaurant, afgelopen week met vrienden gebeurde ons dat ook op een groot terras. Maar de mensen bedienen ons graag, geen enkel probleem en keurig met een mondkapje voor. Hoe coronaproof wil je het hebben?

Rest mij nog te vertellen dat wij groots hebben zitten eten voor een heel klein prijsje. Alles vers uit eigen groentetuin en mevrouw vertelde ook nog dat ze kippen had.

Één ding is zeker, hier komen wij terug, als was het alleen maar voor die geweldige ambiance en voor de allervriendelijkste mevrouw.