In ons gehucht van vijftien huizen zijn er maar twee permanent bewoond en dan door twee oudere mannen. Ze krijgen alle twee een keer in de week huishoudelijk hulp. Robert is vrijgezel, altijd alleen geweest dus die redt zich wel met het eten. Doet zelf zijn boodschappen en kookt voor zichzelf. Monsieur V. is een ander verhaal, zijn vrouw is verleden jaar januari na een kort ziekbed overleden en zij was heel zorgzaam. Hij hoefde nog geen kopje op te tillen en deed dat ook niet.
Maar gelukkig kennen ze in Frankrijk ook 'Tafeltje Dekje' en die 'Service de Portage de Repas' komt om de dag langs om eten bij hem te brengen Ook komt de thuiszorg een paar keer per week bij hem, dezelfde verpleegkundige die mij toen zo goed heeft verzorgd na de ezelbeet. Ik maakte gisteren nog even een praatje met haar.
Iedere keer sta ik weer verbaasd dat de hulp hier in zo'n dunbevolkte streek met gehuchten die ver uit elkaar liggen zo goed geregeld is, ik heb het zelf ondervonden. Kilometers moet er voor gereden worden over smalle wegen, berg op, berg af, wat een organisatie.
Reacties
Daarom kregen zij dag en nacht hulp omdat op afroep niet zou werken.
En de chauffeurs die de maaltijden bezorgen weten niet beter dan dat in de gehuchten die wat moeilijker bereikbaar zijn mensen wonen die gebruik maken van de maaltijd service. Lijkt me overigens geen straf om door dat mooie Franse landschap te tuffen met je auto, op je gemakkie de berg op en af, praatje maken met de klant die blij is weer iemand te zien en te spreken en gegarandeerd is van lekkere maaltijd.