Ons feest

Je bent (bijna) vijftig jaar getrouwd en om dat te vieren nodig je wat mensen uit voor een glaasje en een hapje. Simpel, dachten wij, van een uur of vijf tot zo'n uurtje of zeven, acht. Nou, niet dus, de laatsten gingen om bij elven weg. En hoe kwam dat? De mensen die kwamen zijn allemaal, stuk voor stuk lieve, aardige, leuke, gezellige mensen die goed mengen en als je ze dan voorziet van een drankje en hele lekkere hapjes hebben ze het zo naar hun zin dat ze gewoon blijven waar ze zijn en doorgaan met het feest. Want een feest was het, zo hebben wij het wel gevoeld en onze gasten verzekerden het ons bij het weggaan.

Een van de cadeaus was deze mooie, grote plank voor hapjes, ik hoop dat hij nog vaak gebruikt gaat worden. Verder kregen we planten voor de tuin en behoorlijk wat flessen wijn die het waard zijn om bij bijzondere gelegenheden open te trekken. En hebben we die gelegenheden niet dan zoeken we die wel.

Helaas kon mijn lieve buurvrouw Jacqueline er niet bij zijn, zij moest voor een behandeling naar het ziekenhuis maar ze werd vertegenwoordigd door haar kleindochter met haar man en vrienden.

Ook buurvrouw Jany was er niet. Voor haar moeder, inmiddels 101, wordt een verblijf in Le Serret te gecompliceerd. Door middel van email en telefoontjes houden we elkaar op de hoogte. Tijdens het repas afgelopen woensdat belde Jany zelfs om ons smakelijk eten en veel plezier te wensen, ook namens haar moeder.

Links Sarah, dochter van Patrice en Sylvie. Wij hebben haar en haar broer en zus vanaf hele jonge kinderen zien opgroeien en nu komen ze hier regelmatig met hun kinderen.

Belgische en Nederlandse vrienden die heel goed Frans spreken wat erg gewaardeerd werd door onze buren.

Het personeel, onze kinderen, nam even een rustmomentje. Wat hebben die veel gedaan, zonder hen was het ons nooit gelukt om zoveel mensen tegelijkertijd te ontvangen. Onder andere de kipsaté met pindasaus, onbekend voor de Fransen, werd heerlijk gevonden.

Sebas, Luuk en Saar hielpen door regelmatig met schalen rond te gaan. Zo was de hele familie in touw om iedereen het naar te zijn te maken. Nou ja, op Mart en mij na, wij deden eigenlijk weinig. Stonden gewoon gezellig te zijn.

Als laatste foto nog even het staatsie portret en verder hopen we op nog heel veel mooie huwelijksverjaardagen.