Alleen maar polder

Als we zo in de polder aan het fietsen zijn en ik weer eens een foto maak staan we vaak nog even stil om van de rust te genieten. Als je dan om je heen kijkt zie je alle kanten alleen maar polder, prachtig vinden wij dat. En dat in Zuid-Holland, de drukste provincie van Nederland.

We kwamen langs de manege waar dochter Floor van haar vijfde tot haar achtiende altijd les gehad heeft en wedstrijden heeft gereden. Eigenlijk moesten kinderen zes jaar zijn om op les te kunnen maar Floor ging wekelijks mee met twee oudere buurmeisje die daar een pony hadden staan en er ook les kregen. Ze was zo gewend aan paarden dat men een uitzondering voor haar maakte.

Haar eerste les vergeet ik nooit. Er werd haar een paard aangewezen waar ze op klom en daarna moest ze even wachten totdat de andere kinderen ook op hun paard zaten. Haar paard bokte en gooide haar er met een zwaai af. Ik schrok me dood, mijn hart klopte me in de keel en ik wilde er op af rennen. Toch deed ik dat niet, wilde eerst eens zien hoe ze zichzelf zou redden. Mijn dochter klopte ze zich lachend af en klom gewoon weer op haar paard alsof er niets aan de hand was.

Ze vind het nog steeds een prachtige sport, afgelopen zomer heeft ze nog een week in Schotland gereden.

Liep ik nou te klagen dat ik nog geen sneeuwklokjes had gezien. Nou, rond de boerderijen zagen we er genoeg. Velden vol.

Nog even terugkomend op mijn blogbericht van gisteren, hier de link naar 'Het Suikerhuys' in Stolwijk met adres. Maak straks in het voorjaar een mooie fietstocht door de Krimpenerwaard en doe Stolwijk aan voor een kopje koffie met wat lekkers. Voorlopig alleen op vrijdag en zaterdag open vanaf half tien.