Hoe het begon 23

Het is weer zomer, de zomer van 2002 en we zijn weer in het Franse huis. De tuin zag er bij aankomst nog prima uit, logisch, ik was er vier weken daarvoor nog geweest. Hier speelden we een partijtje jeu de boule met onze buurmannnen, monsieur Chaussedent en zijn knecht Palu. Daar deed je ze echt een plezier mee.

Marie-Christine was ook weer blij ons te zien.

In Nederland had ik een mooi emaille naambordje laten maken en die wordt hier door Mart op de nieuwe poortdeuren geschroefd. Ook ging er een nieuwe brievenbus op. In die tijd liep de postbode nog door het hele dorp. Nou ja, dorp, veertien huizen.

Dit was ooit onze buitentoilet en het gat in de grond had Mart een paar jaar geleden al dichtgemaakt en er een betonnen vloertje ingestort. We gebruikten het al als tuinschuurtje maar het moest nog steeds eens een sausbeurtje krijgen. Toen ik dat gedaan had zijn er mooie nieuwe haken in gemaakt zodat al ons tuingereedschap kon hangen. Twee oude groentekisten tegen de achterwand gestapeld voor de kleinere spullen, weer wat klaar. Het zijn nog geen grote verbouwingen maar al die kleine werkzaamheden samen zorgen er wel voor dat het geheel er steeds beter uit komt te zien.

Even een sfeerfotootje.

Broer Joop kwam met zijn vriendin en we maakten een prachtige wandeling die we de week ervoor ook al met Maria hadden gelopen. Het was een pittige tocht en Joop was 'op' na afloop terwijl Mandy geen krimp gaf, die stapte maar door.

De temperatuur liep aardig op en wat is er dan fijner om even te gaan poedelen in ons eigen riviertje wat door het dal loopt. Fris maar schoon helder water.

Het repas was dit jaar in de tuin bij Patrice en Silvy.

Het is een feit, alles gaat altijd op, er blijft nooit wat over. Terwijl er toch meer dan genoeg klaargemaakt wordt. Maar met elkaar eten zorgt voor lege schalen.

Helaas, wij moesten weer aan het werk in Nederland maar Joop en Mandy bleven nog veertien dagen. Ze hebben goed op het huis gepast, dat konden we met een gerust hart aan hen overlaten.