Ik heb het net uit, dit boek en wat een prachtig verhaal. Het gaat over Bo, hij is 89 jaar en vroeger was hij sterk, hij werkte altijd in een houtzagerij maar nu voelt hij dat
zijn lichaam het langzaam maar zeker begeeft. Sinds zijn vrouw Frederika met dementieverschijnselen is
opgenomen in een verzorgingstehuis, bestaat het leven van Bo uit weinig meer
dan bezoekjes van de thuiszorg, wekelijkse telefoongesprekken met zijn enige
vriend Ture en de liefde van zijn trouwe hond Sixten. Maar ook die hond willen
ze van hem afnemen omdat de wandelingen onveilig worden. Bo heeft een moeiaam kontakt mijn zijn zoon Hans, ze zijn allebei geen praters. Hij denkt veel aan zijn vrouw en zijn moeder maar ook aan zijn vader die een liefdeloze man was.
De samenleving lijkt soms sneller te veranderen dan Bo zichzelf kan aanpassen.
Denk niet dat dit verhaal over een oude man die zijn einde ziet naderen een somber verhaal is. Nee, het is warm, met liefde geschreven, het onroert.
Voordat ik aan het boek begon had ik gelezen dat de schrijfster nog jong was en al lezende begreep ik niet dat een een zo'n jeugdig persoon zo goed kon invoelen wat het betekent om zo oud te zijn met alle herinneringen die door je hoofd spoken.
Maar later las ik het volgende en begreep het beter: Lisa Ridzén is geboren in 1988. Ze groeide op in het uiterste noorden van Zweden en is socioloog. Het idee voor haar boek kwam voort uit de bevindingen van haar promotieonderzoek over mannelijkheidsnormen, samen met de ontdekking van aantekeningen die het thuiszorgteam van haar opa achterliet toen het einde van zijn leven naderde.
Nogmaals, dit boek is zo mooi, je hebt iets gemist als je het niet leest.
Reacties
Toos.