Home, sweet home

Toen de ambulancebroeders mij woensdag om een uur of half twee afgezet hadden in mijn kamer die ik trouwens deelde met iemand anders vroeg ik aan een verpleeghulp of er nog wat te eten was en dat was er. Lilian en ik hadden in ons gesprek met de chirurg in Lyon gevraagd of ik naar huis mocht, hij dacht er even over na en had eigenlijk geen bedenkingen. Ik moest het regelen in Aubenas, zei hij. Ik nam aan dat ik de volgende dag moest vertrekken maar toen ik daar zo op dat bed zat met mijn kleren nog aan dacht ik, waarom zou ik niet proberen om vanmiddag al naar huis te gaan.

Verpleegkundige gebeld, zij zou kontakt opnemen met mijn dokter en ik kreeg al snel te horen dat ik toestemming kreeg, de administratie ging de ontslagpapieren in orde maken. Onmiddellijk Mart gebeld  tegen wie ik zei dat hij kon gaan rijden. Weet je het zeker, hij kon het niet geloven. Ik liep de gang op, ongeduldig als ik was en kwam mijn dokter tegen. Hij gaf me een arm, kom op, lopen we samen naar de administratie. Daar tekende hij de ontslagpapieren, gaf me nog wat advies mee en ik liep weer, de tweede keer die dag met een map vol papieren naar mijn kamer. Fransen zijn gek op administratie, of ze er altijd goed mee omgaan is een tweede.

Het was half vijf en daar gingen we, op weg naar huis, alletwee dolblij. Thuis eerst nog even gebeld met Floor om te melden dat ik thuis was, zij geeft het dan weer door aan haar broers en toen wilde ik wat eten. Dat werd een zelfgebakken volkorenboterham met Stolwijkse kaas, wat was dat lekker. Een kopje koffie, ook al zo fijn. Ik genoot van alles, vooral de rust. 

Tien dagen op een hele oude afdelingvan dit ziekenhuis  op een hele kleine kamer viel voor mij niet mee. Men is wel druk aan het bouwen en verbouwen maar daar had ik weinig aan. En er was de hele dag veel herrie op de gangen, ik had daar moeite mee. De verpleegkundigen en doktoren waren goed en zorgzaam maar toch was ik ontzettend blij dat ik daar weg was. Wat waardeeur je je eigen huis dan weer.

In het ziekenhuis merkte ik het niet zo maar eenmaal thuis kwam ik er achter dat er geen energie meer in dit lijf zit. Tien dagen ziekenhuis waarin ontzettend veel is gebeurd, drie dagen diaree, dat doet je beslist geen goed en een volledige narcose, ik zal echt nog veel moeten rusten. Ik ben nu drie dagen thuis en nog gauw moe. Ik heb altijd een gezonde eetlust gehad en gelukkig kan ik nu weer normaal eten en wat smaakt het me.

De takken van de sneeuwbal (boules de neige) knipte Mart vanmorgen voor me.