Zorgzaam

Het was vroeg op de dag dat ik naar Lyon moest. Ik had twee fijne nachtzusters en afgesproken met hen dat ze me om zes uur wakker zouden maken, ik eerst zou douchen en daarna nog een klein ontbijtje zou krijgen. Om kwart voor zeven kwamen twee ambulance medewerkers me halen met de brancard. Ze hielpen me erop en daar gingen we. Dit is niet-dringend patiëntenvervoer dus geen officiele ambulance. Een van de jongemannen kwam naast me zitten en we praatte wat. Het was een lange rit, twee uur en een kwartier en af en toe dommelde ik in, 's nachts slecht geslapen. Op weg naar de autoroute zag ik hellingen vol met bloeiende brem. Dat was in die tien dagen dat ik weg was allemaal in bloei gekomen.

In het grote ziekenhuis hielpen de mannen mij van de brancard in een rolstoel en meldde zich in de hal aan. Ik moest weer door een hele procedure maar een van de mannen bleef bij me en hielp. Als  ik een vraag niet helemaal begreep legde hij het op een ande manier aan me uit zodat ik het wel begreep. Daar had die mevrouw achter de bali geen geduld voor. Wat een steun, ik had me verloren gevoeld al ik alleen was geweest in die grote hal. Ze reden me zelf naar de kamer van de specialist en gaven met toen pas over aan zijn assistente. 

Toen ik daar na de een klein uurtje uitkwam stonden ze tot mijn verbazing voor de deur te wachten. Jullie zijn snel, zei ik en het antwoord was dat ze even koffie hadden gedronken en en toen maar eens gingen kijken of ik al klaar was. Vervolgens reden ze me naar de kamer van de secretaresse van de chirurg die al bezig was met mijn papierwerk. Een van de mannen ging mee naar binnen en hielp me weer. Hij legde bijvoorbeel uit dat ik voor ieder bezoek een taxi kon krijgen die me heen en weer naar Lyon reed. De secretaresse vertelde me alles over wat ging gebeuren, zij was heel vriendelijk en efficient en ik kreeg een groot dossier mee. 

Ik weet niet wat er in de taakomschrijving van ambulancemedewerkers staat maar deze mannen waren super, ik voelde me helemaal geborgen met hen aan mijn zijde. Ik wist dat ze alletwee een vriendin hadden en toen ik in  Aubenas uit de auto werd gehaald bedankte ik hen en zei ik dat ze tegen hun vriendin moesten zeggen dat ze geweldige kerels waren, zo zorgzaam. Ze vroegen me lachend of ik dat even op een briefje wilde schrijven of in hun telefoon in wilde spreken. Grapje natuurlijk maar ze vonden mijn compliment wel leuk. Keurig werd ik weer op mijn kamer afgeleverd. Ze wensten met het het allerbeste en hartelijk namen we afscheid.