In de molen

Ik zou wel onder een steen geleefd moeten hebben de laatste tien dagen als ik niet begreep dat er iets serieus mis moest zijn met mijn lijf. Dus toen ik gisteren naar Lyon voor onderzoek ging vreesde ik echt niet het ergste maar wist wel bijna zeker dat er een tumor in mijn lijf zat.

Ik werd door een jonge vrouw uit de wachtkamer gehaald. Studente zei de arts, een oncologisch chirurg en ze werkt als mijn assisstente. Hij stelde zich voor en vertelde dat zijn vader een Belg was maar jammer voor u geen Nederlandstalige. Lilian vertelde later dat zijn achternaam heel veel in België voorkomt. Maar hij sprak aardig Engels en dat maakte het voor mij wat makkelijker. 

Hij stelde veel vragen, ook over mijn gezondheid tot nu toe en daarna onderzocht hij me. Toen hij daarmee klaar was liet hij me op een groot computerscherm zien waar de tumor zat, hij zoomde een paar keer langzaam in en uit. De tumor zit naast de linker nier tussen de nier en een of meerdere wervels. De nier is niet beschadigd zei hij, dat is in ieder geval een goed bericht. Ik vond de tumor wel groot maar moet erbij zeggen dat ik niet gewend ben om dit soort beelden te interpreteren.

Ik leefde in de veronderstelling dat die biopsie dezelfde dag zou plaats vinden maar dat was helemaal niet zo, zoiets is toch een groter ding. Hij legde uit dat ze met een dikke naald van onderuit naar binnen gaan om een stukje weefsel van de tumor weg te halen maar dat dit niet altijd lukt. In dat geval ga ik snijden, zei hij. Dat klinkt erger dan het is. Het wordt dan een klein sneetje in de navel of een (kijk)operatie. Deze ingreep gaat plaats vinden op 6 juni en ik moet daarna 48 uur in het ziekenhuis blijven. Ik ga onder volledige narcose en heb op 22 mei een afspraak met de anesthesist. 

Ik ben niet echt van slag van dit alles, wel af en toe emotioneel. Je zit in de molen meid, zei mijn zus. Die draait en je hebt geen keus, je zal mee moeten draaien.

Ik laat het hierbij, ben nog erg moe. Morgen ga ik verder met het verhaal van deze dag.