CT geleide punctie

 Om half acht gistermorgen stapte ik in de auto bij Floor om naar het UMS Utrecht te rijden voor de biopsie. Het verkeer zat mee en we waren er veel te vroeg maar dat gaf mij de tijd om bloed te laten prikken wat ook die dag moest gebeuren. Pff, wat zaten daar veel mensen te wachten, gaan we dat wel halen voor onze afspraak om 9.15 uur bij radiologie? De medewerkster gaf mij een nummertje en verzekerde ons dat we dat wel zouden redden en dat lukte ook, net op het nippertjes want men had erg veel tijd nodig met mij voordat al die buisjes die nodig waren gevuld waren. Gauw naar de afdeling radiologie waar ik snel aan de beurt was.

Ik werd ontvangen door twee verpleegkundigen en moest mijn bovenkleding uittrekken en plaats nemen op een smalle onderzoekstafel. Er werd een infuuus aangebracht want er zou tijdens de scans, ik zou er twee krijgen, contrastvloeistof ingespoten worden. Ze legden al wat uit over de werkwijze en toen kwam er een radioloog en een radiodiagnostisch laborant bij die nog verder gingen met de uitleg over wat er allemaal zou gaan gebeuren. Zij verzekerden mij dat ze tijdens de biopsie voortdurend bij me in de buurt zouden zijn. Ik moest op mijn buik gaan liggen, werd gesteund door kussen want ik moest het zo drie kwartier uit zien te houden. Mijn bekken moest wat kantelen zodat de radiologen goed bij de plek konden komen. Gelukkig kan ik mij goed ontspannen.

Op die tafel schoof ik door een ringvormig toestel. Eerst werden dus twee CT-scans gemaakt om de juiste plek van de punctie te bepalen. Vervolgens werd de huid ontsmet en verdoofd en werden er steriele doeken geplaatst. Daarna werd de punctie gedaan. Toen de speciale naald de ze hiervoor gebruiken door de huid ging voelde ik even een scherpe pijn maar daarvoor was ik gewaarschuwd. Verder heb ik niets gevoeld van het gebeuren in mijn lichaam. Tijdens de ingreep werd er voortdurend uitgelegd wat men ging doen, ik vond dat heel geruststellend. De radioloog liet zelfs het geluid van een hapje horen en daarna werden er vier hapjes genomen die ik echt kon horen terwijl ze genomen werden. Ze hadden voldoende weefsel en het onderzoek was klaar. Op de punctieplaats, links op de onderrug, kreeg ik  een pleister en dat was dat.

Nou, nog niet helemaal want ik werd naar een verpleefafdeling gereden waar ik vier uur plat op mijn rug moest blijven liggen om de kans op een nabloeding zoveel mogelijk te verkleinen. Moeder en dochter lijken op elkaar, we hadden er geen moeite mee. We kletsten wat en lazen wat, we aten een broodje en ik deed zelfs een klein tukje. Na drieeneenhalf uur kwam een verpleegkundige de pleister  controleren en we mochten naar huis waar we net voor de grootste drukte wegens het Pinksterweekeinde aankwamen. Nu is het wachten op de uitslag van het onderzoek van die stukjes weefsel.