Mart en ik zijn bijna 54 jaar getrouwd en in al die jaren nooit meer dan een week uit elkaar geweest en zelfs dat is niet veel voorgekomen. Op dit moment hebben we elkaar al 7 weken niet gezien. Leuk vinden we het alletwee niet maar we accepteren het omdat het niet anders kan. Al rond de afgelopen jaarwisseling was ons vakantiehuis volgeboekt van eind mei tot en met half augustus. Wat moesten we doen, al die mensen afbellen met de mededeling dat hun vakantie bij ons niet door kon gaan? Nee, dat konden we niet over ons hart verkrijgen, daar waren we alletwee heel stellig in. Onze zonen waren het er eerst niet mee eens maar dat waren hun eerste emoties, later trokken ze bij.
Wegens het aanhoudende zeer warme weer kan Mart ook niet even een paar dagen naar Nederland komen helaas, alles aan groen en bloei om het huis heeft water nodig, heel veel water en dat is te veel werk om aan iemand anders over te laten. Wij, de kinderen en ik zijn trots op hoe hij zich redt daar. Sinds we 15 jaar geleden met pensioen gingen zijn we gewend om het huishouden gezamenlijk te doen, ook het vakantiehuis maakten we altijd samen schoon. Mart is ontzettend precies, dit soort dingen kan ik met een gerust hart aan hem overlaten. Ik had gelukkig de plantenborder al op orde voor ik uit Frankrijk vertrok en de moestuin hield hij toch al bij.
We bellen de hele dag door met elkaar en dat gaat over van alles en nog wat. Ik heb een vraag over hoe ik die stomme stofzak in de stofzuiger moet verwisselen en hij wil weten op welke temperatuur bepaalde was gedraaid moet worden. Ik help hem met eten koken en dat gaat steeds beter. Hij vertelde afgelopen week dat hij een bietensalade had gemaakt, recept opgezocht op internet en afgelopen vrijdag maakte hij een maaltijd klaar voor onze gasten in het vakantiehuis, die hadden hem al een paar keer te eten uitgenodigd. Een pastasalade en als dessert vanilleijs met frambozen uit eigen tuin en een toef slagroom. Onze twee belgische vriendenechtparen zijn regelmatig in de Ardèche en dan wordt hij uitgenodigd of ze gaan gezamenlijk eten in het restaurantje in Gua. Vanmorgen vroeg had ik hem al weer aan de lijn, hij ging lekker een eind fietsen.
Zo verlopen onze dagen, hij in Frankrijk, ik in Nederland. Alleen maar toch samen.
Reacties
Ook al zal het voor jullie natuurlijk niet altijd makkelijk zijn en zal jij zeker Marthy in jou toestand die sterke schouder van Mart missen om even uit te huilen.Maar gelukkig hebben jullie veel lieve mensen om je heen waar je op kan rekenen en steun van krijgt.Rekening houden met elkaar.Respect hebben voor elkaar. En houden van elkaar…..dan kom je een heel eind!!!
En sterkte, dikke knuffel van Marlou
Liefs Vera