Een zaal vol mensen, allemaal voor mij

Afgelopen donderdag begon ik het vermoeden te krijgen dat ik weleens blaasontsteking zou kunnen hebben en vrijdagochtend stond ik om acht uur met een potje urine voor de balie bij de groepspraktijk onder ons appartement. Mijn huisarts zag mij binnenkomen en kwam direct naar voren lopen en vroeg me wat er was. Ik liet hem het potje zien en sprak mijn vermoeden uit. Hij liep er meteen mee weg, vijf minuten zei hij, dan weet ik het. Het bleek inderdaad blaasontsteking te zijn maar geen zware. Hij zou het op kweek zetten en maakte een recept wat ik bij de apotheek, ook in de groepspraktijk, kon ophalen. Ik hoop dat de chemo van donderdag niet in gevaar komt zei ik nog maar hij dacht dat ik dat wel zou redden met de tijd die ik had.

Zaterdagochtend om kwart voor drie werd ik wakker van de pijn en dat was een hevige pijn, ik herkende het meteen. In de linkerflank, nierstuwingen. Dit is mis wist ik onmiddelijk en goed mis. Paracetamol ingenomen maar dat helpt niet tegen dit soort pijn, dat doet niets. Na een uurtje toch maar de huisartsenpost  in Gouda gebeld, mijn nier kan immers schade oplopen. Bij de triage zeiden ze dat ik me om acht uur kon melden, dan zou er een echo gemaakt worden. Wat ik ondertussen met die hevige pijn moest doen wist ze niet. Misschien naproxen als ik dat in huis had. Zoals ik al verwacht had hielp dat ook niet. Ik ben maar een tasje gaan pakken, wist bijna zeker dat het een nachtje ziekenhuis zou worden. Daarna een lange douche genomen, dat ontspant wat en het verdrijft de tijd. 

Om zeven uur dochter Floor gebeld en samen waren we al voor achten in het Goudse ziekenhuis waar de huisartsenpost is gevestigd. De arts daar heeft mijn klachten aangehoord en ook de voorgeschiedenis bekeken en heeft daarna contact opgenomen met het UMCU en die waren het ook met haar eens, ons daar melden. Op naar Utrecht na bij een bezinestation nog een kop koffie en een croissantje gekocht te hebben. In de auto werd de pijn wat draaglijker, het kwam en het ging. We waren snel in het ziekenhuis en bij de eerste hulp werden we geholpen door een assistent-arts en een verpleegkundige. Weer de zoveelste riedel van bloed en urine en voordat de resultaten van die  kweken bekend zijn ben je zo een paar uur verder. Toen kwamen er twee jonge artsen bij en nadat die besloten hadden om een echo te maken werd er een mobiel apparaat binnen gereden. Ze zagen wel dat de nier wat was opgezet maar een duidelijk beeld kregen ze niet. Dan maar een CT scan. En daar kwam uit dat de stent niet meer goed liep. Meestal komt de verstopping door een vernauwing van de urineleider, de tumor drukt er tegen aan, of door urine of stolsels die de boel verstoppen.

De beslissing was snel gemaakt, een operatie waarmee de oude stent verwijderd wordt en er een nieuwe ingaat. Het was ondertussen vier uur, ik ging naar een verpleegafdeling en Floor naar huis. Op zaal kreeg ik te horen dat het wel twee uur kon duren voordat ik geholpen zou worden, het werden er uiteindelijk drie voordat we het sein kregen dat ik naar de operatiekamer kon. Om halfacht 's avonds werd ik geopereerd. Een zaal vol met mensen, allemaal voor mij en een operatie van een half uur. Twee urologen, twee anesthesisten en een hoop anderen. Jammer was dat ik zo ontzetten misselijk bleef na de operatie dus ik bleef lang op de uitslaapkamer liggen. Ik kreeg wel een lekker waterijsje. Eenmaal op zaal, het was ondertussen half elf,  probeerde een verpleegkundige nog eenmaal een middel tegen de misselijkheid via mijn infuus en dit keer lukte het, ik voelde me direct een stuk beter. Het was me een nachtje en dagje wel.