Gisteren had ik een lange dag in het ziekenhuis. Om 13.00 uur een afspraak bij radiologie voor opnieuw een echo en schildklierpunctie. Maar de afspraak bij de neuroloog was al om 9.00 uur en en aan die tijd viel niets te veranderen omdat het een spoedafspraak was. Het zij zo, ik nam mijn e-reader mee en zou me wel vermaken. Oudste bracht me, jongste zou me 's middags ophalen.
Ik kreeg een onderzoek door een arts-assistent en dat was zeer grondig. Hij stelde vragen over de klachten en voerde een lichamelijk onderzoek uit, waarbij het hele lichaam maar vooral de benen en handen werden onderzocht op pijn, tastzin, reflexen en kracht. Na overleg te hebben gehad met de neuroloog kwam hij terug om me te vertellen dat ik polyneuropathie heb en legde daarover het een en ander uit.
Bij polyneuropathie is er schade aan je zenuwen. Zenuwen zijn een soort ‘draden’ in het hele lichaam die seintjes doorgeven. Sommige zenuwen geven seintjes aan je spieren, zodat je kunt bewegen. Andere zenuwen geven seintjes naar de hersenen, zodat je kunt voelen. Bij schade aan je zenuwen heb je pijn of een ander gevoel in delen van je lichaam. Meestal begint het met de voeten en onderbenen. Bij polyneuropathie is er schade aan meer zenuwen, aan beide kanten van het lichaam. Ik heb dus last van allebei mijn voeten, onderbenen en handen.
De oorzaak is vaak een chemobehandeling maar ik had al klachten een paar weken voor mijn eerste chemo en dat vindt men vreemd. Dus verder onderzoek is noodzakelijk. Allereerst een bloedonderzoek en dat kon direct want ik had tijd zat en de bloedafname zat een de andere kant van een brede gang. Het was er loeidruk maar ik zat in gezelschap van een paar mensen waarmee ik een leuk gesprek had dus dan is die wachttijd zo om. De dag werd daarna ook nog met iets anders opgevuld maar daar vertel ik morgen wel over ander wordt dit zo'n lang verhaal.
Ik begreep natuurlijk van te voren al wel wat de uitslag zou worden van dit onderzoek en ik heb er een paar lelijke woorden op los gelaten. Dit voelt voor mij als een steek onder de gordel, die had ik even niet zien aankomen.
De kanker kan ik behappen, al vanaf het begin. Het verbaast mezelf hoe goed ik er mee om kan gaan. Maar iets krijgen wat je bewegingsvrijheid in gevaar zou kunnen brengen, ik kan het niet uitstaan. Zo, dat ben ik even kwijt.
Reacties
Sterkte . Dit er nog bij is gewoon K.T.
Écht zó naar voor je, je leven staat helemaal op z’n kop, sterkte Marthy !
Klopt dat het vaak na chemo ontstaat, maar bij jou dus al eerder.
Ik heb een collegaatje op de kledingbank die ook heel heftige neuropathie heeft. Ze krijgt peper pleisters als pijnbestrijding en dat is even heel heftig, maar daarna kan ze weer een tijdje goed uit de voeten.
Ik snap helemaal dat je dit allemaal even moet verwerken en dat je er stevig van baalt...
Als je een vorm van kanker hebt kunnen er ook andere kankers ontstaan kijk maar naar de verhalen van Bibian Mentel !
Marthy,het leven is soms zwaar,maar jij bent sterk.
Blijf geloven in jezelf.
Ik kan het mij zo goed voorstellen, dat dit een enorme domper is en dat jij daar een paar flinke @#&* op los laat.
Nooit stil gezeten, behalve bij het lezen, zo'n bezige bij ben jij altijd geweest!
Ik heb altijd bewondering voor jullie gehad.
Ik leef intens met jou mee!
Liefs en sterkte Vera